Proud to be me, perfect imperfect!
Ook al vind ik het super spannend, dit is het moment om mijn verhaal te delen. Want het is de week van de vruchtbaarheid. Doel van deze week is taboes over vruchtbaarheidsproblemen doorbreken. En daar draag ik graag mijn steentje aan bij. Een onwijs groot, maar vooral ook onzichtbaar verdriet mag niet langer onzichtbaar zijn. Daarom deel ik hier mijn verhaal.
Hiermee hoop ik enerzijds mensen te inspireren die vergelijkbare ervaringen hebben en anderzijds hoop ik anderen die deze problemen niet kennen meer inzicht te geven in het onzichtbare verdriet.
Op een vruchtbare manier bijdragen
Ik ben inmiddels zover dat ik kan en durf te zeggen dat ik wel vruchtbaar ben. Niet in de vorm van een zwangerschap, waar bijna iedereen direct aan denkt bij het woord ‘vruchtbaarheid’. Ik ben vruchtbaar, omdat ik mijn verdriet om heb gezet naar het coachen en inspireren van anderen, een andere vruchtbare manier van bijdragen aan onze maatschappij. Vruchtbaar zijn op een andere manier is niet beter of minder dan vruchtbaarheid in de vorm van een zwangerschap, het is wie ik ben… perfect imperfect! Hieronder mijn persoonlijke verhaal van mijn ontdekkingsreis naar een vruchtbaar en betekenisvol leven.
Mijn transformatie van ‘een loser, dom, stom, zielig onvruchtbaar wijf’ naar ‘ik ben trots om perfect imperfect te zijn’
Begin augustus 2017, ik zit met mijn vriend aan de bar en ik voel dat er iets is. Ik vermoed dat het te maken heeft met het eiceldonatie traject wat we volgende maand gaan starten. Hij wil eigenlijk niets zeggen maar ik dwing hem toch te praten. De volgende woorden komen als een mokerslag bij me binnen; ’ik denk dat ik geen eiceldonatie traject wil doen’. Ik voel dat dit niet alles is wat hij te zeggen heeft, maar push niet verder want ik ben al enorm in de war van deze mededeling. De volgende ochtend zegt hij; ‘ik wil ook niet meer met jou, ik wil kinderen krijgen zoals het hoort’ . Je bent zwaarmoedig geworden en daar wil en kan ik niet meer mee samenleven’. En weg was hij.
Een diepe zwarte oneindige put van verdriet
Ik zakte weg in een ongelooflijke diepe zwarte put van oneindig verdriet;
- Verwerken dat de liefde van mijn leven er opeens vandoor ging.
- Rouwen om een hele grote verloren droom, verwerken dat ik nooit moeder wordt. Gezien mijn leeftijd was dit eiceldonatie traject de allerlaatste kans om moeder te worden.
Ik was net opgekrabbeld uit een diepe put van verdriet omdat ik 1,5 jaar daarvoor te horen kreeg dat ik vervoegd in de overgang ben en IVF onmogelijk was. Ik heb er destijds zelfs mijn baan voor opgezegd om dit verdriet een plek te geven en te rouwen om iets wat ik nooit zou ervaren.
Ik was juist zo blij en trots dat het beter met me ging, ik kon weer met een glimlach naar de toekomst kijken. Ik zat weer vol hoop, omdat we na lang wikken en wegen toch besloten hadden om met behulp van eiceldonatie te proberen zwanger te worden. En ik was net gestart met mijn eigen bedrijf. Ik werkte als interimmanager en was begonnen met een coachingsopleiding. Mijn droom was en is nog steeds om als coach de wereld een beetje beter en mooier te maken.
Mijn bankrekening was bijna leeg want ik had 9 maanden niet gewerkt om mijn verdriet te verwerken. Nu mijn vriend me verlaten had en ik net mijn eigen bedrijf was gestart, had ik naast verdriet ook financieel stress. Ik dompelde mezelf daarom onder in werk om te overleven. Daarnaast was het ook fijn dat ik tijdens het werk mijn pijn en verdriet minder voelde. En ik op het werk het gevoel kreeg dat ik er nog wel toe deed en in ieder geval nog iets goed kon doen.
Een dikke vette loser, afgesloten van de maatschappij
Ik was verscheurd door mijn dubbele verdriet;
- Verdriet van ongewilde kinderloosheid.
- Gemis van de liefde van mijn leven.
Een intens leeg en eenzaam gevoel, ik voelde me een dikke vette loser. Ik kon nergens meer van genieten en voelde me afgestompt en afgesloten van de maatschappij. In de weekenden sloot ik me thuis op, want naar buiten gaan betekende een snoeiharde confrontatie met happy familie tafereeltjes. Dat kon ik niet aan, de ogenschijnlijk doodnormale straatbeelden doorboorden mijn hart met een ondraaglijk verdriet. Als ik een vader of moeder samen met hun kind vrolijk op een fiets vrolijk hoorde praten of zingen dan werd ik overweldigd door een groot gemis en oneindig verdriet. Ik wilde, en stiekem wil ik dat nog steeds, zo graag maar 1 keer ervaren hoe het is om zoiets simpels als met je kind voorop de fiets door de stad te fietsen.
Ik identificeerde me volledig met mijn negatieve belemmerende gedachtes; ‘Ik ben een dikke vette looser, mijn lichaam laat me in de steek, ik ben geen volwaardige vrouw, ik ben een lelijke trol nu ik vervroegd in de overgang ben, ik ben een stom zielig zwaarmoedig onvruchtbaar wijf, elke imbeciel kan een kind krijgen behalve ik, wie wil mij nou nog?’.
Ik voedde mezelf overvloedig meer deze belemmerende gedachtes. En alles wat je aandacht geeft groeit en ga je in geloven. Ik hield mezelf dus mentaal gevangen in de ‘slachtoffer gevangenis’. Ik was streng tegen mezelf, want ik mocht van mezelf niet blijven hangen in verdriet, want dan hoorde ik weer de woorden van mijn ex ‘je bent zwaarmoedig’. En dat was het allerlaatste wat ik wilde zijn.
Teruggevonden dignity
Gelukkig werd ik me dankzij de coachingsopleiding en de never ending support van mijn liefdevolle fijne vrienden steeds meer bewust van de belemmerende gedachtes waar ik mezelf overvloedig mee voedde. Je bent niet wat je denkt en wat je overkomt, je bent wat je kiest!
Tijdens een wintersportvakantie begin 2018 ging ik met een leuke man zoenen. Ik genoot ervan, maar voelde me tegelijkertijd onwijs schuldig naar mijn ex. Toen we na de skivakantie op weg naar huis reden, stuurde een vriendin een appje naar de hele skigroep met een mooie samenvatting van de vakantie; ‘een vakantie van teruggevonden voorwerpen, jassen, truien en dignity’. ‘Teruggevonden dignity’ dat kwam recht mijn ziel binnen. Ik krijg weer kippenvel als ik aan dat moment terugdenk. Dat was het moment dat ik besloot dat ik intens zou gaan stralen en genieten van alles wat er wel is, mijn dignity terugnemen en zelf de regie terugpakken in mijn leven in plaats van me als slachtoffer te laten meeslepen in mijn verdriet en vooral mijn gedachtes en overtuigingen over dat verdriet en mijn verloren droom.
Met vallen en opstaan krabbelde ik op uit mijn diepe put van verdriet. Ik startte weer met mediteren om bewuster te worden van de gedachtes waar ik me volledig mee geïdentificeerd had. Ik leerde stap voor stap weer te genieten en lol te maken en meer in het moment te leven. In plaats van te leven vanuit het verdriet uit het verleden of stil te staan bij wat ik in de toekomst allemaal zou gaan missen. Ik leerde te focussen op alles wat er wel is. De prachtige inspirerende quote van Leonard Cohen gaat over mijn levenslessen en staat centraal in mijn leven:
‘There’s a crack in everything, that’s how the light gets in’.
Mijn belangrijkste levenslessen
- Intunen op een oneindige bron van (zelf)liefde en mezelf hiermee overvloedig voeden. Ik laat liefde mijn kompas zijn, zodat ik nooit hoef te verdwalen.
- Vanuit mijn tenen dankbaarheid voelen voor alles wat er wel is in mijn leven, zoals de onvoorwaardelijke liefde en steun van mijn geweldige familie en vrienden. Ik ben intens dankbaar voor de mooie ontdekkingsreis die ik mag maken, een oneindige reis die me steeds weer blijft verrassen. Daarnaast ben ik een dankbare bonusmoeder van een prachtig zoontje van vrienden. Ze laten me volledig onderdeel zijn van hun gezin. De band die ik met hem heb is bijzonder magisch mooi. Dankbaar ben ik hoe zij in het leven staan; ‘hij is niet van ons, wij hebben hem het leven gegeven, jij bent net zo goed onderdeel van zijn leven’.
- Mijn verdriet van de verloren droom leren omarmen en accepteren dat het een blijvend litteken en onderdeel van mijn leven is. Ik heb het verdriet leren omarmen op momenten dat het zich laat zien, vaak onverwachts en op momenten dat ik er niet op bedacht ben. Inmiddels kan ik met mildheid en compassie naar mezelf kijken als dit gebeurd. Datzelfde geldt voor andere vervelende gebeurtenissen in het leven. Het gaat er niet om te streven dat dit er niet mag zijn, het gaat erom hoe je ermee om gaat en het er laat zijn. ‘Wat mag ik hiervan leren’ is nu mijn credo. Alles is goed precies zoals het is. De verdrietige gebeurtenissen heb ik leren zien als kristallen die me veel geleerd hebben.
- Mijn imaginaire droomkind heb ik een plek gegeven in mijn leven.
- Ik kan steeds beter omgaan met het onbegrip of onhandige opmerkingen van mensen uit mijn omgeving die goedbedoelde adviezen geven die soms juist mijn verdriet triggeren.
- Hulp leren vragen op momenten dat het niet goed gaat, ik hoef niet alles alleen te doen.
- Ik ervaar nu dat ik altijd precies ben waar ik op dat moment moet zijn. Dat alles al in me aanwezig is, ik goed ben precies zoals ik ben. Ik ben trots om perfecd imperfect te zijn! Zijn wie ik ben vanuit een stevig liefdevol fundament. Dat geeft me zoveel kracht om alles uit het leven te willen halen en te genieten in het moment ondanks dat ik de nodige tegenslagen ben tegen gekomen in mijn leven.
- Ik heb ontdekt wat mijn droom en levensmissie is en heb er een diepgaande verbinding mee opgebouwd. Ik ervaar dat ik vruchtbaar ben op mijn manier en mag bijdragen aan onze maatschappij, omdat ik veel te geven heb.
Mijn levensmissie
En dat gevoel van vruchtbaar zijn en willen bijdragen dat gun ik iedereen! Daarom ben ik intens dankbaar en gelukkig dat ik als coach mag bijdragen om de wereld elke dag een beetje beter en mooier te maken. Mijn levensmissie en passie is om individuen en teams duurzaam te laten stralen en genieten vanuit hun mooie uniek kern. Zijn wie je bent vanuit een stevig liefdevol fundament. Als coach reis ik daarom graag een stukje met individuen en teams mee om ze te leren dat alles al in ze aanwezig is om vrijheid, blijheid en liefde te ervaren. Ik leer ze om hun eigen coach te worden, zodat ze met een rugzak vol praktische tools en vol vertrouwen hun pad vervolgen.
Mijn drijfveer is bewustwording te creëren bij individuen en teams hoe ze zich onbewust mentaal gevangenzetten. Ik laat ze ervaren hoe zich kunnen bevrijden van de uitdagingen die ze ervaren. Bewustzijn is de sleutel naar vrijheid, blijheid en groei. Persoonlijke groei is een oneindige mooie reis is die je steeds weer op prachtige plekken brengt.
Nu ik zelf wat verder ben in het verwerken van mijn verdriet ga ik me toeleggen op een ander onderdeel van mijn levensmissie. Ik ga een coachingsprogramma ontwikkelen om vrouwen die ook ongewild kinderloos zijn te leren en inspireren om betekenisvol te leven met liefde, veerkracht en fun. Want ik gun iedereen die ook ongewild kinderloos is om te stralen en genieten vanuit hun mooie uniek kern. Waarbij rouw en verdriet liefdevol omarmd zijn, ze weten hoe ze met hun omgeving om kunnen gaan. En hoe deze vrouwen vanuit hun purpose in life vruchtbaar kunnen bijdragen, ze laten ervaren dat ze de wereld heel veel te bieden hebben.
‘Life isn’t about waiting for the storm to pass, it’s about learning how to dance in the rain.’
Daarnaast wil ik me inzetten om de taboes over ongewilde kinderloosheid te doorbreken:
- Mijn droom is dat mensen die ongewild kinderloos zijn zich minder eenzaam en beter begrepen voelen.
- Het grote onzichtbare verdriet zichtbaar maken, tastbaar maken welke impact dit heeft op je leven.
- Dat betrokkenen beter begrijpen hoe ze medeleven en begrip kunnen tonen aan mensen die ongewild kinderloos zijn.
- Vergroten van de bekendheid over eiceldonatie in NL en partijen slim bij elkaar brengen. Zodat eiceldonatie in NL eenvoudiger en betaalbaarder wordt. Mijn doel is dat iedereen die eiceldonatie overweegt dit kan doen en dat als een aangenaam traject ervaart.
Proud to be me, perfect imperfect!
Recente reacties